رباعیات

با هر که شدم سخت، به مهر آمد سست		بگذاشت مرا و عهد نگذاشت درست
از آب و هوای دهر، سبحان‌الله		هر تخم وفا که کاشتم، دشمن رست

□

آن دل که تواش دیده بدی، خون شد و رفت		و ز دیده‌ی خون گرفته، بیرون شد و رفت
روزی، به هوای عشق، سیری می‌کرد		لیلی صفتی بدید و بیرون شد و رفت

□

فرخنده شبی بود که آن دلبر مست		آمد ز پی غارت دل، تیغ به دست
غارت زده‌ام دید و خجل گشت، دمی		با من ز پی رفع خجالت بنشست

□

تا شمع قلندری بهائی افروخت		از رشته‌ی زنار دو صد خرقه بسوخت
دی پیر مغان گرفت تعلیم از او		و امروز، دو صد مسله مفتی آموخت

□

تا منزل آدمی سرای دنیاست		کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست
خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود		سالی که نکوست، از بهارش پیداست

□

حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست		وز سعی و طواف، هرچه کردست نکوست
تقصیر وی آن است که آرد دگری		قربان سازد، به جای خود، در ره دوست

□

در میکده دوش، زاهدی دیدم مست		تسبیح به گردن و صراحی در دست
گفتم: ز چه در میکده جا کردی؟ گفت:		از میکده هم به سوی حق راهی هست

□

هر تازه گلی که زیب این گلزار است		گر بینی، گل و گر بچینی، خار است
از دور نظر کن و مرو پیش که شمع		هر چند که نور می‌نماید، نار است

□

آن کس که بدم گفت، بدی سیرت اوست		وان کس که مرا گفت نکو خود نیکوست
حال متکلم از کلامش پیداست		از کوزه همان برون تراود که در اوست

□

علم است برهنه شاخ و تحصیل، بر است		تن، خانه‌ی عنکبوت و دل، بال و پر است
زهر است دهان علم و دستت شکر است		هر پشه که او چشید، او شیر نر است