| چه خوش بودی ارباده‌ی کهنه سال | شدی بر من خسته یکدم حلال | |
| که خالی کنم سینه را یک زمان | ز غمهای پی در پی بی‌کران | |
| رود محنت دهر از یاد من | شود شاد این جان ناشاد من | |
| به یادم نیاید، به صد اضطراب | کلام برون از حد و از حساب | |
| به افسون ز افسانه، دل خوش کنم | مگر ضعف پیری، فرامش کنم | |
| بمیرم ز حسرت، دگر یک نفس | رها کرده بینم سگی از مرس | |
| غم و غصه را خاک بر سر کنم | دمی لذت عمر نوبر کنم | |
| ندانم درین دیر بی‌انتظام | که محنت کدام است و راحت کدام | |
| بهائی، دل از آرزوها بشو | که من طالعت می‌شناسم، مگو | |
| اگر باده گردد حلالت دمی | گریزد همان دم، از آن خرمی | |
| نیابی از آن جز غم و درد و رنج | بجز مار ناید به دستت ز گنج | |
| فروبند لب را از این قیل و قال | مکن جان من، آرزوی محال |