| تازه گردید از نسیم صبحگاهی، جان من | شب، مگر بودش گذر بر منزل جانان من | |
| بس که شد گل گل تنم از داغهای آتشین | می‌کند کار سمندر، بلبل بستان من | |
| طفل ابجد خوان عشقم، با وجود آنکه هست | صد چو فرهاد و چو مجنون، طفل ابجد خوان من | |
| گفتمش: از کاو کاو سینه‌ام، مقصود چیست؟ | گفت: می‌ترسم که بگذارد در آن پیکان من | |
| بس که بردم آبروی خود به سالوسی و زرق | ننگ می‌دارند اهل کفر، از ایمان من | |
| با خیالت دوش، بزمی داشتم، راحت فزا | از برای مصلحت بود اینهمه افغان من | |
| رفتم و پیش سگ کویت، سپردم جان و دل | ای خوش آن روزی که پیشت، جان سپارد جان من | |
| از دل خود، دارم این محنت، نه از ابنای دهر | کاش بودی این دل سرگشته در فرمان من | |
| چون بهائی، صدهزاران درد دارم جانگداز | صدهزاران، درد دیگر هست سرگردان من |