| سکندری که جهانگیر گشته پیش از وقت | به دستیاری تدبیر پیر و بخت جوان | |
| مبارزی که ز جد مبارزت داده | ز جد عالی خود در صف مصاف نشان | |
| اگرچه هست به سن آن مه بلند اختر | هلال تازه طلوعی بر این بلند ایوان | |
| ولی یگانه هلالیسیت کز امل دارند | به زیر چرخ برین کائنات چشم بر آن | |
| چو او نهاد قدم در کنار دایه‌ی دهر | زمانه گفت که دولت نمی‌رود ز میان | |
| خلافت ابدی دست از آستین ازل | برون نکرده به او داشت در میان پیمان | |
| شه نشاط طلب گو به عیش کوش که هست | سوار چابک پرخاش جوی در میدان | |
| چو او به حرب درآید عدوی بی‌دل و دین | ز هر چه هست براند نخست از سر و جان | |
| شود ز شعله‌ی تیغش هوای حرب چو گرم | هزار تن ز لباس بقا شود عریان | |
| چه غم ز صلبی اعدا که ممکن است خلل | در آهنین سپر از تیر آتشین پیکان | |
| به جام اوست ز دولت شراب دیر خمار | به کام اوست ز خضرت بهار دور خزان | |
| نعال توسن او را قرینه نتوان یافت | مگر کنند بهم چار آفتاب قران | |
| فتد چو گوی فلک از مهابتش بشتاب | اگر حواله بگوی زمین کند چوگان | |
| بیک نگه کندش زهره بی‌مبالغه چاک | به زهر چشم اگر بنگرد به شیر ژیان | |
| ز تیغ خصم کش او فزون تر آید کار | اگر به عزل اجل ز آسمان رسد فرمان | |
| طمع نگر که قضا گرچه ملکت گیتی | باو گذاشت ز تقدیر قادر دیان | |
| هنوز چشم غنیم است در پی ملکش | چو دیده‌ای غنم سر بریده‌ی حیران | |
| زبان خنجر او داده مهلتی به عدو | ولی به قتل ویش با اجل یکیست زبان | |
| سخن به خاتمه گردید محتشم نزدیک | بیا و رخش بیان بیش ازین سریع مران | |
| ز اختراع طبیعت که هرچه پیش گرفت | ز پیش برد به عون مهیمن منان |