| برای کار جهان خسروان آفاقند | همه گزیده‌ی خلق او گزیده‌ی یزدان | |
| نه ظلم بود همانا کزین چمن اکثر | زدند ریشه‌ی نسل خدیو سدره مکان | |
| پی تفرد یک شاخ نخل شاهی را | شد احتیاج به اصلاح اره دهقان | |
| ز گرگ حادثه در عهد او رمان مشوید | که حفظ او رمه کائنات راست شبان | |
| زمانه‌ی عافیتش را بگرد سر گردید | که در زمانه‌ی او فتنه گشته سرگردان | |
| ز رای مصلحت‌اندیش او جهانبان است | که هست از پی امنیت زمین و زمان | |
| فنای دائمی جنگ را سپهر کفیل | بقای سروری صلح را زمانه ضمان | |
| حسامها به زوایای تنگ و تار غلاف | خروج را شده تارک بسان مغر و زبان | |
| درون ترکش و قربان ز ترک جنگ و جدل | مفارقت شده قائم میان تیر و کمان | |
| ز رشته‌ی تابی تدبیر گوئی اندر کیش | کبوتری شده پر بسته ناوک پران | |
| به دست مرد ز گیرائی فسون صلاح | گزندگی شده بیرون ز طبع مارسنان | |
| تمام هیزم حلوای آشتی گردید | تفک که بود جبال جدال را ثعبان | |
| ز ره که دیده به خوابستش از فسانه‌ی صلح | درون جعبه اگر تنگ خفته با خفتان | |
| و گر رجوع به آغوش غازیانش نیست | رجوع نیست به این روزگار را چندان | |
| بجای شاهد یوسف جمال عافیت است | اگر چه تفرقه در چاه و فتنه در زندان | |
| ولی اگر نبود صولت و صلابت شاه | سر از زمین بدر آرد ستیزه‌ی دوران | |
| و گرنه نوح زمان پشت این سفینه بود | ز پیش هم قدمی پیشتر نهد طوفان | |
| چه نوح جوانبخت چهارده ساله | که باد حکم مطاعش هزار سال روان | |
| ولیعهد ملک حمزه میرزا که گرفت | تصرفش ز ملوک اختیار کون و مکان | |
| پناه ملک و ملل شاه و شاهزاده‌ی دهر | امید عالمیان نور چشم آدمیان |