| بده داد طرب چون شد بلند از لطف ربانی | به نامت خطبه‌ی دولت برایت رایت خانی | |
| علم برکش چو استعداد فطری بی‌طلب دادت | مکین حکم و تاج سروری و چتر سلطانی | |
| به عشرت کوش کز هر گوشه می‌بینم چو ماه نو | صراحی گردنان رابر زمین پیش تو پیشانی | |
| تو شاخ دولتی بنشین درین بستان سرا چندان | به عیش و خرمی کز زندگانی داد بستانی | |
| چو احسان را به همت قیمت ارزان کرده‌ای بادت | سپاه و جاه و حکم و ملک و مال و منصب ارزانی | |
| عروس ملک چون می‌بست پیمان وفا با تو | به دست عهدت اول توبه کرد از سست پیمانی | |
| جهان را با نی مثل تو می‌بایست از آن روزد | به نام نامیت دست جهان کوس جهانبانی | |
| چو در امکان نمیگنجی سخن‌سنجان چه گویندت | به سیرت عقل اول یا به صورت یوسف ثانی | |
| عجب نبود که گویم سایه‌ی خورشید افتاده | به این حجت که تو خورشیدی و در ظل یزدانی | |
| اگر معمار رایت دست از ضبط جهان دارد | نهد معموره‌ی عالم همان دم رو به ویرانی | |
| و گر معیار عدلت از میان تمییز بردارد | گدا در ملک سرداری کند سردار چوپانی | |
| بداندیشت به قید مرگ چون سگ در مرس ماند | به هر جانب که روز رزم شمشیر و فرس‌رانی | |
| عجب گنجیست عفوت خاصه کز خلق عظیم تو | به دست محرمان پیوسته می‌آید به آسانی | |
| به غیر از من که دارم بد گناهی عذر از آن بدتر | ولی یک شمه می‌گویم از آن دیگر تو می‌دانی | |
| بود مریخ و خورشید آسمان کامکاری را | حسامت در سراندازی و دستت در زرافشانی | |
| مرا ظنی غلط دوش از قبول رشحه‌ی لطفت | ابا فرمود و راهم زد به یک وسواس شیطانی | |
| تصور کردم آن تریاق را در نشه‌ی دیگر | چه دانستم که خواهد بود یک سر فیض روحانی | |
| کشیدم دست از آن وز دست خود در آتش افتادم | چه آتش شعله‌ی آفت چه آفت قهر سلطانی | |
| پشیمانم پشیمانم که بر خود بی‌جهت بستم | ره لطف ز خود رائی و بی عقلی و نادانی | |
| مرا عقلی اگر می‌بود کی این کار می‌کردم | چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی |