| باز نوبت زن دی بر افق کاخ فلک | می‌زند نوبت من ادر که البرد هلک | |
| باز لشگر کش برد از بغل قله‌ی کوه | می‌دواند به حدود از دمه چون دود برگ | |
| باز از پرتو همسایگی شعله‌ی نار | می‌فرستد ز دخان تحفه‌ی سمندر به ملک | |
| برف طراحی باغ از رشحات نمکین | آن چنان کرده که می‌بارد از اشجار نمک | |
| بحر مواج چنان بسته که هر موجی از آن | اره پشت نهنگی شده بر پشت سمک | |
| نکشد تا زیخ آهنگر بردش در غل | دست و پا می‌زند از واهمه در آب اردک | |
| آب گرمابه چنان گشته مزاجش که از آن | نتوان تا ابد انگیخت بخار از آهک | |
| یخ زجاجی شده از برد که می‌باید اگر | خردسالی کندش ضبط برای عینک | |
| جمرات از دمه بر قله منقل زرماد | پشت گرمند بمانائی سنجاب و قنک | |
| کف دریا شده از شدت سرما مشتاق | به گرانی که گر آید ز سر آب به تک | |
| برف گسترده بساطی که زد هشت ننهند | پا به صحن چمن اطفال ریاحین به کتک | |
| شده آن وقت که از خوف ملاقات هوا | به صد افسون نشود دود ز آهک منفک | |
| سپه برد بهر بوم که تازد ز قفا | لشگر برف چو مور و ملخ آید به کمک | |
| دمه سر کرده به یک سردمه بگریزاند | خیمه‌پوشان خزان را ز بساتین یک یک | |
| برد چون قصد ریاحین کند اندازد پیش | چشم خود نرگس و دزدیده رساند چشمک | |
| گر نهد موسی عمران ید و بیضا در آب | چون کشد جانب خود باشدش از یخ انجک | |
| به مقر خود از آسیب هوا گردد باز | مهره‌ای کاتش داروش جهاند ز تفک | |
| روبهی را که شود پشت به جمعیت موی | ذره گرم شود بر سر شیران شیرک | |
| کرده یخ استره چرخ که گردیده از آن | حرف امید بهار از ورق بستان حک | |
| کوه ابدال که از سبزه‌ی پژمرده و برف | پوستین می‌کشد آن روز به زیر کپنک |