| آیت اقبال شد رایت سلطان حسن | حمد خداوند را اذهب عناالحزن | |
| آن که نسیم از درش گر گذرد بر قبور | مرده‌ی صد ساله را روح در آید به تن | |
| آن که غضب رایتش گر فتد از حلم دور | جان مسیحا زند خیمه برون از بدن | |
| ذات نکو طینتش زینت صد بارگاه | وضع گران رتبتش زیور صد انجمن | |
| شام و سحر روزگار از ره آن کامکار | برده ز دشت صبا عطر به دشت ختن | |
| خواست به نامش کند نوبر گفتار طفل | رفت و بفتاد آن شست زبان از لبن | |
| زنده‌ی انفاس او باج خوران مسیح | بنده‌ی احسان او پادشهان سخن | |
| از پی وزن نقود که آن همه صرف گداست | وقف ترازوی اوست سنگ ترازو شکن | |
| پیش رخش گر عقیق دم زند از رنگ خویش | چرخ بتابد به عنف روی سهیل از یمن | |
| تازه تر از شاخ گل بر دمد از قعر گور | گر شنود به روی او کشته‌ی خونین کفن | |
| در ظلماتست لیک بر سر آب حیات | هر دل مسکین که او بسته به مشگین رسن | |
| لشگریانش همه شیر دل و شیر گیر | عسکریانش تمام پیلتن و پیل کن | |
| سیر گه باطنش کو چه صدق و یقین | غوطه گه خاطرش لجه سرو علن | |
| از قدم بندیان بند سیاست گسل | بر گنه مجرمان ذیل حمایت فکن | |
| ای به هزار اعتبار کرده تو را کامکار | کام ده دشمنان پادشه ذوالمنن | |
| حلم تو هرجا که کرد پای وقار استوار | می‌کند آنجا سپند بر سر آتش وطن | |
| معدلتت خسرویست در سپهش هر نفر | تیشه‌ی فرهاد گیر ریشه‌ی بیداد کن | |
| دست سبک ریزشت دشمن گنج گران | لعل گران ارزشت معدن در عدن | |
| پرده‌ی اهل سکان بر فتد از روزگار | چون متحرک شود سرو تو در پیرهن | |
| تا دهی اشجار را لطف خرامش به باد | سرو خرامنده را ساز چمان در چمن |