| آن که درد همه کس رابه تو فرمود علاج | ساخت پیش از همه ما را به علاجت محتاج | |
| آن که مفتاح در گنج شفا دارد به تو | خانه‌ی صحت من کرد به حکمت تاراج | |
| حکمت این بود که مثل تو مسیحا نفسی | دهدم صحت جاوید به اعجاز علاج | |
| بر سرم نیست طبیبی که با شفاق آید | بهر تشخیص مرض بر سر تصحیح مزاج | |
| چه مزاجی که فتد لرزه بر اعضای طبیب | گر نهد دست به نبضم ز پی استمزاج | |
| با دلم عقده‌ی درد از گره ابروی بخت | می‌کند آن چه کند سنگ فلاخن به زجاج | |
| زورق طاقت احباب به گرداب افتد | گر شود نیم نفس قلزم دردم مواج | |
| می‌کند هر نفس این درد به صد گونه نهیب | طایر روح مرا از قفس تن اخراج | |
| من به این زنده که از پیر خرد می‌شنوم | که ای دل غمزده‌ات تیز الم را آماج | |
| نسخه‌ی لطف حکیمی است علاجت که کنند | از شفاخانه‌ی او شاه و گدا استعلاج | |
| غره‌ی ناصیه‌ی ملک و ملل قاسم بیک | که سهیل نسقش دین ودول راست سراج | |
| سرفرازی که به دست نصف کرده بلند | فرق شاهی ز سر سلطنت از تاج رواج | |
| مصلحی کز اثر مصلحتش شاید اگر | خسرو هند ستاند ز شه روم خراج | |
| سروری کو به بلند اختری او که بود | پادشه را در تقویتش زینت تاج | |
| کو حریفی به حریف افکنی او که برند | از تنزل به درش باج ستانان هم باج | |
| چتر دارائی ازو گشت مرتب نه ز غیر | اطلس چرخ محال است که سازد نساج | |
| چه سراجیست فروزنده‌ی رخ همت او | که رخ فقر ندید آن که ازو کرد اسراج | |
| ای تو را پایه‌ی حکمت ز فضیلت بر عرش | همچو پای نبی از فضل خدا بر معراج | |
| کرده بی‌منهج اسباب و علامات بیان | از اشارات به قانون شفا صد منهاج | |
| خلق در طوف درت مرغ بقا صید کنند | در حرم گرچه مجوز نبود صید از حاج |