| اقبال بین که از پی طی ره وصال | پرواز داده شوق به مرغ شکسته بال | |
| بردمید از آن تن خاکی که جنبشش | صد ساله بعد داشت ز سر حد احتمال | |
| افتاده‌ای که بود گران جان تر از زمین | شوقش به ره فکند شتابان تر از شمال | |
| شد دست چرخ پر شهب از بس که می‌جهد | در زیر پای خیل بغال آتش از امال | |
| احداث کرده جذبه راه دیار شوق | در مرکبان سست پی من تک غزال | |
| دارد گمان زلزله از بی‌قراریم | سرهنگ جان که قلعه‌ی تن راست کوتوال | |
| منت خدای را که رفاهیت وطن | گر شد به دل به تفرقه کوچ و ارتحال | |
| نزدیک شد که ذره‌ی بیتاب ناتوان | یابد به آفتاب جهانتاب اتصال | |
| زد آفتاب چرخ که از دولت سریع | بعد از عروج روی کند در ره زوال | |
| آن آفتاب کز سبب طول عهد او | جوید هزار ساله گران نقص از کمال | |
| سلطان شاه مشرب کم کبر و پرشکوه | دارای داد گستر جم قدر یم نوال | |
| آن برگزیده‌ی یوسف مصر صفا که هست | آئینه جمال خداوند ذوالجلال | |
| در مصر سلطنت نه همین اسم بود و بس | میراث یوسفی که به او یافت انتقال | |
| زان یوسف جمیل به این یوسف جلیل | دادند صد کمال کزان بد یکی جمال | |
| بر خویش دیدگان و مکان را چو بیضه‌ی تنگ | مرغ جلال او چو برآورد پر و بال | |
| شاید که بهر نوبت سلطانیش قضا | بر طبل آسمان زند از کهکشان دوال | |
| گردون برد پناه به تحت الثری ز بیم | آید گر آتش غضب او به اشتغال | |
| نام مرا کسی نبرد روز حشر نیز | حلمش شود چه اهل گنه را قرین حال | |
| گر باد عزم تو گذرد بر بلند و پست | بیرون رود سکون ز زمین نعل از خیال | |
| دریا به لنگرش سپر خویش را به چرخ | باشد تحرکش چو زمین تا ابد محال |