| چو گل ز صد طرفم چاک در گریبانست | نهال گلشن دردم من این گل آنست | |
| من شکسته دل آن غنچه‌ام که پیرهنم | چو لاله‌ی سرخ ز خوناب داغ پنهان است | |
| گلی ز باغ جهان بهر من شکفت کزان | چو عندلیب مرا صد هزار افغانست | |
| غمی که داده به چندین هزار کس دوران | مرا ز گردش دوران هزار چندانست | |
| زمانه داد گریبان من به دست بلا | ولیک تا ابدش دست من به دامان است | |
| به بحر خون شدم از موج خیز حادثه‌ی غرق | نگفت یک متنفس که این چه طوفان است | |
| ز آه و گریه‌ی من خون گریست چشم جهان | کسی نگفت که آه این چه چشم گریان است | |
| چو شانه‌ی باد سر مدعی باره فکار | کزو چه زلف بتان خاطرم پریشان است | |
| ز بس که مست می جهل بود می‌پنداشت | که شیشه‌ی دل مردم شکستن آسان است | |
| ز کینه ساخت مراپایمال و داشت گمان | که من ز بی‌مددی مورم او سلیمان است | |
| ولی نداشت ازینجا خبر که صاحب من | امیر عادل اعظم محمدی خان است | |
| اسد مخافت و ضیغم شکار و لیث مصاف | که صید ارقم تیغش هزار ثعبان است | |
| قمر وجاهت و مریخ تیغ و زهره‌ی نشاط | که داغ بندگیش بر جبین کیوان است | |
| یگانه‌ای که درین شش دری سرای سپنج | پناه شش جهة و پشت چار ارکان است | |
| سکندری که ز سد متین معدلتش | همیشه خانه‌ی یاجوج ظلم ویران است | |
| زهی رسیده به جائی که کبریای تو را | نه ابتدا نه نهایت نه حد نه پایان است | |
| محیط جود تو بحریست بی‌کران که در آن | حبابها چو سپهر برین فراوان است | |
| ز لجه کرمت قلزمیست هر قطره | چه قلزمی که در آن صد هزار عمان است | |
| تو آفتابی و کیوان بر آستانه‌ی تو | به آستین ادب خاکروب ایوان است | |
| ز عین مرتبه ذرات خاک پای تو را | هزار مرتبه بر آفتاب رجحان است |