| چو از جوزا برون تازد تکاور خسرو خاور | تف نعلش برآرد دود ازین دریای پهناور | |
| فتد در معدنیان آتشی کز گرمی آهن | زره سازی کند آسان‌تر از داود آهنگر | |
| گر افتد مرغی از تاب هوا در آتش سوزان | پی دفع حرارت تنگ گیرد شعله را در بر | |
| سمندر گر برون آید ز آتش دوزخی بیند | که تا برگردد از تف هوا در گیردش پیکر | |
| گنه‌کاران سمندر سان به آتش در روند آسان | نسیمی گر ازین گرما وزد بر عرصه‌ی محشر | |
| یخ اندر زیر و آتش بر زبر یابند بالینه | به تخت اخگر و تخت هوا از عجز خاکستر | |
| به جز سطح معقر آن هم از نزدیکی آتش | نماند هیچ جز وی مضحل ناگشته از مجمر | |
| به نوعی مایعات بیضه گردد صلب از گرمی | که هرچندش به جوشانی شود صلبیتش کمتر | |
| نظیر این هوا ظاهر شود اما به شرط آن | که در هر ذره از اجزاش باشد دوزخی مضمر | |
| بود در شدت حدت مساوی هر دو را مدت | ازین گرما اگر یخ در گدازید و اگر مرمر | |
| شود نقش حجر زایل ولی از حفظ یزدانی | نگردد زایل از زر سکه‌ی شاه جهان پرور | |
| محیط مرکز دوران طراز سکه‌ی شاهی | که می‌گردند گوئی گرد نامش سکه‌ها بر زر | |
| جهان سالار اعظم حارس محروسه‌ی عالم | قوام طینت آدم دلیل قدرت داور | |
| جلال‌الدین محمد اکبر آن خاقان جم فرمان | حفیظ عالم امکان عزیز خالق اکبر | |
| جهانبانی که گر طالب شود دربسته ملکی را | فلک صد عالم در بسته را به روی گشاید در | |
| سلیمانی که گر خواهد صبا را ز یرران خود | تکاسف کرده سازد جای یک زین پشت پهناور | |
| قدر امری که گر در قطره‌ی عظم او دمد بادی | کند در شش جهت هفت آسمان را از تخلخل تر | |
| نظیر شام اجلاسش بساط صبح نورانی | عدیل روز اقبالش شب معراج پیغمبر | |
| به یک احسان کند از روی همت کار صد حاتم | به یک سائل دهد در روز بخشش باج صد کشور | |
| برد باد از شکوه صعوه‌ی او شوکت عنقا | شود آب از هراس روبه او زهره قصور |