| چون شاه نطق دست به تیغ زبان کند | فتح سخن به مدح شه کامران کند | |
| چون خسرو سخن ز قلم برکشد علم | اول ستایش شه گیتی ستان کند | |
| چون فارس خیال زند بانگ بر فرس | ورد زبان ثنای خدیو زمان کند | |
| بر ملک شعر تاخت چه آرد شه شعور | نقدش نثار بر ملک نکته‌دان کند | |
| چون شهسوار طبع جهاند سمند فکر | نشر جهان ستانی شاه جهان کند | |
| طغرای فتح‌نامه‌ی اندیشه را خرد | نامی ز نام خسرو صاحبقران کند | |
| طوق افکن رقاب سلاطین نظام‌شاه | که ایام بندگیش به از بندگان کند | |
| دانادلی که تربیتش سنگ ریزه را | در بطن روزگار بدر توامان کند | |
| فرماندهی که تمشیتش جسم مرده را | بر مرکب گلین به صبا همعنان کند | |
| عدلش مدققی است که زنجیر اعتراض | در گردن عدالت نوشیروان کند | |
| رایش محققی است که آینده‌ی روزگار | در کتم غیب هرچه نماید عیان کند | |
| گر صعوه‌ای به گوشه بامش کند مقام | چرخش لقب همای سپهر آشیان کند | |
| ور ذره‌ای به نعل سمندش شود قرین | از سرکشی به نیر اعظم قران کند | |
| باشد نظر به نعمت او قوت لایموت | گر خلق را به نزل بقا میهمان کند | |
| آن قبله است در گه گردون نظیر شه | کش آستان مقابله با کهکشان کند | |
| نگذاشت چون فلک که سر من برابری | با آسمان به سجده آن آستان کند | |
| کردم روان بدرگهش از نظم یک گهر | کارایش خزاین هفت آسمان کند | |
| گفتم مگر به قیمت آن شاه تاج‌بخش | فرق مرا بلندتر از فرقدان کند | |
| هم تابداده پنجه‌ی گیرای خانیان | نقد برادرم به سوی من روان کند | |
| هم نقدی از خزانه‌ی احسان به جایزه | افزون بر آن ز دست جواهر فشان کند |