| شبی به دایتش از روزگار هجر به تر | نهایتش چو زمان وصال فیض اثر | |
| شبی در اول دی شام تیره‌تر ز عشا | ولی در آخر او صبح پیشتر ز سحر | |
| شبی عیان شده از جیب او ره ظلمات | ولی زلال بقا زیر دامنش مضمر | |
| شبی چو غره ماه محرم اول او | ولی ز سلخ مه روزه‌ی آخرش خوش‌تر | |
| شبی مشوش و ژولیده موی چون عاشق | ولی به چشم خرد سیم ساق چون دلبر | |
| شبی جواهر فیضش ز افسر افتاده | ولی رسیده به زانویش از زمین گوهر | |
| شبی ز آهن زنگار بسته مغفروار | ولی به پای تحمل کشیده موزه‌ی زر | |
| ز شام تا به دو پاس تمام آن شب بود | مرا صحیفه‌ی حالات خویش مد نظر | |
| زمان زمان به سرم از وساوس بشری | سپاه غم به صد آشوب می‌کشید حشر | |
| گهی ز وسوسه بی کسی و تنهائی | چو غنچه دست من تنگ دل گریبان در | |
| گهی ز کید اعادی دلم در اندیشه | که منزوی شده بر روی خلق بندد در | |
| گهی ز فوت برادر غمی برابر کوه | دل مرا ز تسلط نموده زیر و زبر | |
| گهی ستاده مجسم به پیش دیده و دل | پسر برادرم آن کودک ندیده پدر | |
| که در ولایت هند از عداوت گردون | فتاده طفل و یتیم و غریب و بی‌مادر | |
| گذشت برخی از آن شب برین نمط حاصل | که دل فکار و جگر ریش بود جان مضطر | |
| چو بعد از آن سپه خواب براساس حواس | گشود دست و تنم را فکند در بستر | |
| گذشت اول آن خواب اگرچه در غفلت | ولی در آخر آن فیض بود بی‌حد و مر | |
| چه دید دیده‌ی دل‌افروز عالمی که در آن | گوهر به جای حجر بود و در به جای مدر | |
| ز مشرقش که نجوم بروج دولت را | ز عین نور صفا بود مطلع و مظهر | |
| ستاره‌ای بدرخشید کز اشعه‌ی آن | فروغ بخش شد این کهنه توده‌ی اغبر |