| زهی محیط شکوه تو را فلک معبر | سفینه‌ی جبروت تو را زمین لنگر | |
| ضمیر خازن رای تو را ز دار قضا | زبان خامه‌ی حکم تو هم زبان قدر | |
| ز نعل رخش تو روی زمین پر از خورشید | ز عکس تیغ تو سطح زمین پر از جوهر | |
| ز قبه‌ی سپرت لامع آسمان شکوه | ز مهجه علمت طالع آفتاب ظفر | |
| ز خاکروبی کاخ تو کام جو خاقان | ز پاسبانی قصر تو نام جو قیصر | |
| ز آفتاب اگر نیم شب سراغ کنی | به جذبه‌ی تو ز تخت الثری برآرد سر | |
| و گر به بزم گه عیش طول شب خواهی | فلک چدار کند دست و پای توسن خور | |
| ز ابر لطف تو گر رشحه‌ای رسد به جماد | هزار گونه ثمر سر بر آورد ز حجر | |
| و گر رسد اثری از صلابتت به نبات | به جای میوه برآید حجر ز شاخ شجر | |
| کند چو ساقی لطفت می کرم در جام | شود به آن همه زردی رخ طمع احمر | |
| نظر به جود تو بخلی ز حد بود بیرون | اگر دهی به گدائی خراج صد کشور | |
| و گر به شوره‌ی زمین بگذری ز رهگذرت | سر از سراب برآرند زمزم و کوثر | |
| و گر به چشمه‌ی حیوان نهد عدوی تو رو | به غیر خاک سیه هیچ نایدش به نظر | |
| میان مردم و یا جوج ظلم دیواری | کشیده عدل تو مانند سد اسکندر | |
| چو اشبهت گه جولان جهد به شکل شهاب | ز عرصه گرد رساند به هفتمین اختر | |
| تبارک‌الله ازین پیکر پری تمثال | که مثل او نکشیده است دست صورتگر | |
| کجا رسد به عقاب براق پویه‌ی تو | اگر گرنک فلک چون ملک برآرد پر | |
| ز گوش تا سردم نازکی و حسن سکون | ز کوهه تا کف سم چابکی و لعب و هنر | |
| بلند کوهه و کوتاه پشت و کوه سرین | کشیده گردن فربه تن میان لاغر | |
| پلنگ مشرب و آهو تک و نهنگ شکوه | جبال گرد و بیابان نورد و بحر سپر |