| دهنده‌ای که به گل نکهت و به گل جان داد | به هرکس آن چه سزا بود حکمتش آن داد | |
| به عرش پایه عالی به فرش پایه‌ی پست | ز روی مصلحت و رای مصلحت‌دان داد | |
| به دهر ظل خرد آن قدر که بود ضرور | ز پرتو حرکات سپهر گردان داد | |
| به ابر قطره چکاندن به باد قره زدن | برای نزهت دیرین سرای دوران داد | |
| دو کشتی متساوی اساس را در بحر | یکی رساند به ساحل یکی به طوفان داد | |
| دو سالک متشابه سلوک را در عشق | یکی ز وصل بشارت یکی ز هجران داد | |
| هزار دایه طلب را ز حسرت افزائی | رساند بر سر گنج و به کام ثعبان داد | |
| هزار خسته جگر را ز صبر فرمائی | گداخت جان ز غم آنگه نوید جانان داد | |
| گدای کوچه و سلطان شهر را از عدل | عدیل وار حیات و ممات یکسان داد | |
| درین مقاسمه‌اش نیز بود مصلحتی | که مسکنت به گدا سلطنت به سلطان داد | |
| زبان بسته که بد حکمتی نهفته در آن | به کمترین طبقات صنوف حیوان داد | |
| عزیز کرده زبانی که وقت قسمت فیض | دریغ داشت ز جن و ملک به انسان داد | |
| به شکرین دهنان داد از سخن نمکی | که چاشنی به نباتات شکرستان داد | |
| به قد سروقدان کرد جنبشی تعلیم | که خجلت قد رعنای سرو بستان داد | |
| بر ابروان مقوس زهی ز قدرت بست | که سهم چرخ مقوس ز تیرپران داد | |
| ز باغ حسن سیه نرگسی چو چشم انگیخت | به آن بلای سیه خنجری چو مژگان داد | |
| به چشمهای سیه شیوه‌ای ز ناز آموخت | که هر که خواست به آن شیوه دل دهد جان داد | |
| به ناز داد سکونی که وصف نتوان کرد | به عشوه طی لسانی که شرح نتوان داد | |
| به هر که لایق اسباب کامرانی بود | سرور و مسند و خر گاه چتر و چوگان داد | |
| بهر که در طلب گنج لایزالی بود | گلیم مختصر فقر و گنج ویران داد |