| مژده‌ای اهل زمین که اقبال بر هفت آسمان | کوس دولت زد به نام خسرو صاحبقران | |
| زد سپهر پیر در دارالعیار سلطنت | سکه‌ی شاهی به نام پادشاه نوجوان | |
| خواند بر بالای نه منبر خطیب روزگار | خطبه‌ی فرمان به اسم والی گیتی ستان | |
| بر سر ایوان عرش اینک منادی می‌زند | کامد و کرسی نشین شد خسرو دارانشان | |
| خسرو بیضا علم صاحب لوای کامکار | قیصر انجم حشم کشور گشای کامران | |
| آفتابی کز طلوعش بعد چندین انتظار | آمدند از خرمی در رقص ذرات جهان | |
| کامکاری کز ظهورش شد به یکبار آشکار | صورت عیشی که بود از دیده‌ی مردم نهان | |
| آسمان شان و شوکت آفتاب شرق و غرب | پاسبان ملک و ملت پادشاه انس و جان | |
| شاه عادل شاه اسمعیل کز به دو ازل | دست عدلش بخیه زد بر تارک نوشیران | |
| آن که عازم گر شود بر حرب و گوید القتال | آسمان جازم شود بر عجز و گوید الامان | |
| وانکه گر رخش تسلط گرم تازد بر زمین | نرم سازد گاو و ماهی را به یکبار استخوان | |
| عون رافت گسترش در رتبه افزائی دهد | صعوه را بر فرق فرقد سای سیمرغ آشیان | |
| دست عاجز پرورش در سرکش آزاری کشد | اره ازسین سها بر فرق قاف فرقدان | |
| تیغ زن تارک شکن جوشن گسل مغفر شکاف | شیر حرب اژدر مصاف ارقم کمند افعی سنان | |
| گر زند شخص عتابش بانک بر پست و بلند | لنگر و جنبش نماند در زمین و آسمان | |
| بگسلد بند سکون چون کشتی لنگر گسل | گر به این گوی گران جنبش نماید صولجان | |
| زین محیط بیکران افتد دو کشتی بر کنار | گر زند چرخ مدور را محرف بر میان | |
| هیبت او کز جوارح می‌رود جنبش برون | می‌تواند بست پیلی را به تار پرنیان | |
| خاک میدان چون به لعب نیزه ریزد بر هوا | پشت گاو و ماهی از نوک سنان گیرد نشان | |
| آسمان بیند عناصر را به ترتیب دگر | گر کند حملش بر اطراف زمین لنگر گران |