| واندر تن مبارکش از محض لطف کرد | جانی دگر ز صحت شاه جهانیان | |
| وان سیل غم که در پی آن شاه‌زاده بود | از وی گذشت و شد متوجه به دشمنان | |
| وان آتشی که مضطربش داشت چون سپند | ابر کرم ز غیب برو شد مطر فشان | |
| تابنده باد در دو جهان کوکبش که هست | شاه سپهر کوکبه را شمع دودمان | |
| عمرش دراز باد که تدبیر صایبش | دولت سرای شاه جهان راست پاسبان | |
| وقتست کز نتایج اقبال بشنوند | اهل زمین دو تهنیت از آسمانیان | |
| مفهوم عام تهنیت اول آن که رفت | بیرون ز طالع شه صاحبقران قران | |
| در عرصه‌ای که بود عنان خطر سبک | زان شهسوار گشت رکاب ظفر گران | |
| بر ضعف پشت کرد و به قوت نهاد روی | دین نبی به عون خدا ز آن خدایگان | |
| بستان شرع مرتضوی زاب تیغ وی | شاداب شد چنان که سبق برد از جنان | |
| مضمون خاص تهنیت دیگر آن که شد | قربانی برای شه آماده بی‌گمان | |
| کز وی جسیم ترغنمی در بسیط خاک | دوران نداده بود به دورانیان نشان | |
| آری برای دفع بلای شهی چنین | دهر احتیاج داشت به قربانی چنان | |
| وآن اضطراب کشتی او در میان خوف | تسکین‌پذیر گشت وشد از ورطه بر کران | |
| در چارماهه خدمت خود در طریق صدق | صد ساله راه بیشتر آمد ز همگنان | |
| در خیرهای مخفی و طاعات مختفی | کاری که داشت ساخت ز معبود غیب‌دان | |
| ایزد برای حکمتی از نور فاطمه | کرد آن ستاره بر فلک احمدی عیان | |
| وز بهر خدمتی که نیامد ز دست غیر | داد این یگانه را به شه پادشه نشان | |
| منت خدای را که دل شاه دین پناه | آیینه است و نیست درو صورتی نهان | |
| تابیده بر ضمیر همایونش از ازل | نوعی که بوده صورت اخلاص این و آن |