| چندین هزار مفلس و محتاج و بینوا | چندین هزار عاجز و مسکین و ناتوان | |
| داده است ذوالجلال به شخص جلالتش | تشریف عمر سرمدی و عز جاودان | |
| هر یک نفس ز عمر ابد اقتران وی | روح جدید می‌دمد اندر تن جهان | |
| امن و امان عالم کون و فساد راست | آن خسرو زمین و زمان تا ابد ضمان | |
| خواهد نهاد غاشیه مدت حیات | آن شهسوار بر کتف آخرالزمان | |
| تخت بلند پایه بنو زیب ازو چه یافت | بخت جهان پیر دگر باره شد جوان | |
| دشمن که بسته بود به قصد جدل کمر | فتح آمد از کنار و زدش تیغ بر میان | |
| هرکس که دعوی فدویت به شاه داشت | گر بود از ته دل و گز از سر زبان | |
| چرخ از دو روزه عارضه آن جهان پناه | در دوستی و دشمنیش کرد امتحان | |
| تا دشمنان آن ملک و انس و جان شوند | از یاس پشت دست گران جیب جان دران | |
| دستی ز غیب آمد و صد ساله راه بست | سدی میان دست و گریبان انس و جان | |
| یارب مباد عهد شبان دگر نصیب | آن گله را که موسی عمران بود شبان | |
| شکر خدا که تخت خلافت ز فر شاه | باز از زمین رساند سر خود بر آسمان | |
| شکری دگر که از اثر صدق این خبر | زد تیر مرگ بر دل اعدا خبر رسان | |
| وز لطف بر جراحت ما مرهمی نهاد | کاسوده گشت از آن دل و آرام یافت جان | |
| معموره‌ی جهان که نبود ایمن از خطر | بخشید از انقلاب زمان ایزدش امان | |
| شکر دگر که در حرم آن جهان پناه | ضایع نگشت خدمت معصومه‌ی جهان | |
| زهرا ز هادتی که ندادست روزگار | شهزاده‌ای به طاعت و تقوای او نشان | |
| مریم عبادتی که سزد گر سپهر پیر | سجاده‌اش به دوش کشد همچو کهکشان | |
| بلقیس روزگار پریخان که روزگار | از صبر بر مراد خودش ساخت کامران |