| عمود خاره شکن گر کند بلند شود | ز باد ضربت او کوره در کمر مدغم | |
| خمد ز گرز گران سنگ او اگر به مثل | شود ستون سپر و دست و بازوی رستم | |
| مبار زانش اگر تاخت بر زمانه کنند | دهند گاو زمین را ز فرط زلزله رم | |
| به خیمه‌گاه سپاهش زمین کند پیدا | لکاشف از کشش بی‌حد طناب خیم | |
| سگ درش نبود گر به مردمی مامور | به زهر چشم کند آب زهره ضیغم | |
| فسون حفظش اگر بر زمین شود مرقوم | رود گزندگی از طبع افعی ارقم | |
| ز شهسوار عرب کنده شد در از خیبر | ز شهریار عجم از زمانه بیخ ستم | |
| فلک به باطن و ظاهر نمی‌تواند یافت | دو شهسوار چنین در قصیده عالم | |
| جهان به معنی و صورت نمی‌تواند جست | دو شاه بیت چنین در قصیده‌ی عالم | |
| عجب‌تر آن که یکی کرده با یکی ز خلوص | بهم علاقه فرزندی و غلامی ضم | |
| فلک سوال کنانست ازین تواضع و نیست | جز این مقاله جواب شه ستاره حشم | |
| بدر که شاه ولایت بود چرا نزند | پسر که شاه جهان باشد از غلامی دم | |
| مهم دنیی و عقبی فتاده است مرا | به این شهنشه اعظم به آن شه اکرم | |
| کزو به روضه‌ی رضوان رسم چه مرده به جان | وزین بلجه‌ی احسان رسم چه تشنه بیم | |
| یگانه پادشها یک گداست در عهدت | که رفع پستی خود کرده از علو همم | |
| ز بار فقر به جانست و خم نکرده هنوز | به سجده‌ی ملکان پشت خود برای شکم | |
| برون نرفته برای طمع ز کشور شاه | اگر به ملک خودش خوانده فی‌المثل حاتم | |
| کنون که عادت فقرش نشانده بر سر راه | که روبراه نیاز آر یا به راه عدم | |
| همان به حالت خویش است و بی‌نیازی را | شعار و شیوه‌ی خود کرده از جمیع شیم | |
| هان به وقت همت مدد نمی‌طلبد | ز اقویای جهان در میان لشگر غم |