| علی‌الخصوص به سر خیل منقبت گویان | که ریختی در جنت بها ز نوک قلم | |
| فصیح بلبل خوش لهجه کاشی مداح | که بود روضه‌ی آمل ازو ریاض ارم | |
| به مدح شاه عدو بندش از مهارت طبع | چو داد سلسله‌ی هفت بند دست بهم | |
| اگر به سر خفی بود اگر بوجه جلی | برای او صله‌ها شد ز کلک غیب رقم | |
| به پیروی من گستاخ هم برسم قدیم | به حکم شوق نهادم بر آن بساط قدم | |
| به قدر وسع دری سفتم از تتبع آن | که گر ز من نبدی قیمتش نبودی کم | |
| ورش خرد به ترازوی طبع سنجیدی | شدی هر آینه شاهین آن ترازو خم | |
| در انتظار نشستم به ساحل امید | که موج کی زند از بحر من محیط کرم | |
| کی از ریاض امل سر برآورد نخلی | کی از دلم برد آرد زمانه بیخ الم | |
| رساند مژده به یک بار هاتفی که نوشت | برات جایزه شاه عرب به شاه عجم | |
| سپهر کوکبه طهماسب پادشاه که برد | به یمن نصرت دین برنهم سپهر علم | |
| مجاهدی که ز تهدید او بدیده‌ی کشند | غبار راه عباد صمد عبید صنم | |
| شهی که خادم شرعند در عساکر او | ز مهتران امم تا به کهتران خدم | |
| ز صیت تقویش از خوف نام خود لرزد | چو لاله در گذر باد جام در کف جم | |
| ز بیم شحنه‌ی ناموس او عیان نشود | ز سادگی نرسد تا بس که روی درم | |
| ز دست از شفق آتش بساز خود زهره | که داده زان عملش اجتناب شاه قسم | |
| سحاب با کف او داشت بحث بر سر فیض | ز شرم گشت عرق ریز بس که شد ملزم | |
| دل و کفش گه ایثار در موافقت‌اند | دو قلزم متلاطم به یکدیگر منضم | |
| سهیل لطفش اگر پرتو افکند بر زیر | ز آتش حسد آید به جوش خون به قم | |
| مه سر علم او کند چو پنجه دراز | به اشتلم ز سر مهر برکند پرچم |