| من و دو اسبه دوانیدن کمیت قلم | به مدح یکه سوار قلم رو آدم | |
| من و مجاهده در راه دین به کلک و زبان | ز وصف شاه مجاهد به ذوالفقار دو دم | |
| من و رساندن صیت ثنا ز غرفه‌ی ماه | به آفتاب فلک چاکر فرشته‌ی حشم | |
| ولی خالق اکبر علی عالی قدر | که هست ناطقه پیش ثنای او ابکم | |
| علیم علم لدنی کزو ورای نبی | همین یگانه خداوند اعلم است علم | |
| امین گنج الهی که راز خلوت غیب | تمام گفته به او مصطفی بوجه اتم | |
| محیط مرکز دل کانچه در خیال هنوز | نداده دست بهم هست پیش او ملهم | |
| شهی که خواهد اگر اتحاد نوع به جنس | دهند دست معیشت به هم رمض و اصم | |
| و گر اراده کند فصل را مبه این نوع | کمند ربط و مساوات بگسلند ز هم | |
| دل حقیر نوازش که جلوه‌گاه خداست | چو کعبه‌ایست که از عرش اعظم است اعظم | |
| ز فرش چون ننهد پا به عرش بت‌شکنی | که بختش از بردوش نبی دهد سلم | |
| به معجزش زد و صد ساله ره رساند باد | زبان ابکم فطری سخن به گوش اصم | |
| به جنب چشمه‌ی فیضش سر تفاخر خویش | به جیب جاه فرو برده از حیا زمزم | |
| چه او که دیده امینی که در حریم وصال | میان سر خدا و نبی بود محرم | |
| پس از رسول به از وی گلی نداد برون | قدیم گلبن گل بار بوستان قدم | |
| در آمدن به جهان پای عرش سای نهاد | ز بطن شمسه برج شرف به فرش حرم | |
| قدم نهاد برون هم به مسجد از دنیا | ز فتنه زائی افعال زاده ملجم | |
| دو در یک صدفش را نمونه بودندی | به عیسی ار ز قضا موسی شدی توام | |
| به بحر اگر فتد اوراق مدح و منقبتش | ز حفظ خالق یم تا ابد نگیرد نم | |
| ببین چنین که رسیده است از نعیم عطا | به بلبلان گلستان منقبت چه نعم |