| ای نثار شام گیسویت خراج مصر و شام | هندوی خال تو را صد یوسف مصری غلام | |
| چهره‌ات افروخته ماه درخشان را عذار | جلوه‌ات آموخته کبک خرامان را خرام | |
| کاکلت بر آفتاب از ساحری افکنده ظل | سنبلت بر روی آب از جادوئی گسترده دام | |
| طوبی از قدت پیاپی می‌کند رفتار کسب | طوطی از لعلت دمادم می‌کند گفتار وام | |
| گل به بویت گرچه می‌باشد نمی‌باشد بسی | مه به رویت گرچه می‌ماند نمی‌ماند تمام | |
| گر نسازم سر فدایت بر تو خون من حلال | ور نمیرم در هوایت زندگی بر من حرام | |
| کوکب اوج جلالی باد حسنت لایزال | آفتاب بی زوالی باد ظلت مستدام | |
| شاه خوبانی چو جولان می‌کنی بر پشت زین | ماه تابانی چو طالع می‌شوی از طرف بام | |
| صد هزاران شیوه دارد آن پری در دلبری | من ندارم جز دلی آیا نهم دل بر کدام | |
| یافتم دی رخصت طوف ریاض عارضش | زد صبا زآن گلستان بوی بهشتم بر مشام | |
| روضه دیدم چو جنت از وی برده فیض | چشمه دیدم چه کوثر کوثر از وی جسته کام | |
| بر لب آن چشمه از خالش نشسته هندوئی | چون سواد دیده مردم به عین احترام | |
| مانع لب تشنها زان چشمه‌ی زمزم صفات | ناهی دلخستها زان شربت عناب فام | |
| غیرتم زد در دل آتش کز چه باشد بی‌سبب | هندوی شیرین مذاق از دلبر ما تلخ کام | |
| خواستم منعش کنم ناگاه عقل دوربین | بانگ بر من زد که ای در نکته‌دانی ناتمام | |
| هندوئی کز زیرکی و مقبلی رضوان صفت | گشته کوثر را حفیظ و کرده جنت را مقام | |
| خود نمی‌گوئی که خواهد بود ای ناقص خرد | جز غلام شاه انجم چاکر کیوان غلام | |
| سرور فرخ رخ عادل دل دلدل سوار | قسور جنگ آور اژدر در لیث انتقام | |
| حیدر صفدر که در رزم از تن شیر فلک | جان برآرد چون برآرد تیغ خونریز از نیام | |
| ساقی کوثر که تا ساقی نگردد در بهشت | انبیا را ز آب کوثر تر نخواهد گشت کام |