| وقت آن آمد که من عریان شوم | نقش بگذارم سراسر جان شوم | |
| ای عدو شرم و اندیشه بیا | که دریدم پرده‌ی شرم و حیا | |
| ای ببسته خواب جان از جادوی | سخت‌دل یارا که در عالم توی | |
| هین گلوی صبر گیر و می‌فشار | تا خنک گردد دل عشق ای سوار | |
| تا نسوزم کی خنگ گردد دلش | ای دل ما خاندان و منزلش | |
| خانه‌ی خود را همی‌سوزی بسوز | کیست آن کس کو بگوید لایجوز | |
| خوش بسوز این خانه را ای شر مست | خانه‌ی عاشق چنین اولیترست | |
| بعد ازین این سوز را قبله کنم | زانک شمعم من بسوزش روشنم | |
| خواب را بگذار امشب ای پدر | یک شبی بر کوی بی‌خوابان گذر | |
| بنگر اینها را که مجنون گشته‌اند | هم‌چو پروانه بوصلت کشته‌اند | |
| بنگر این کشتی خلقان غرق عشق | اژدهایی گشت گویی حلق عشق | |
| اژدهایی ناپدید دلربا | عقل هم‌چون کوه را او کهربا | |
| عقل هر عطار کاگه شد ازو | طبله‌ها را ریخت اندر آب جو | |
| رو کزین جو برنیایی تا ابد | لم یکن حقا له کفوا احد | |
| ای مزور چشم بگشای و ببین | چند گویی می‌ندانم آن و این | |
| از وبای زرق و محرومی بر آ | در جهان حی و قیومی در آ | |
| تا نمی‌بینم همی‌بینم شود | وین ندانمهات می‌دانم بود | |
| بگذر از مستی و مستی‌بخش باش | زین تلون نقل کن در استواش | |
| چند نازی تو بدین مستی بس است | بر سر هر کوی چندان مست هست | |
| گر دو عالم پر شود سرمست یار | جمله یک باشند و آن یک نیست خوار |