| دار کی ماند به دزدی لیک آن | هست تصویر خدای غیب‌دان | |
| در دل شحنه چو حق الهام داد | که چنین صورت بساز از بهر داد | |
| تا تو عالم باشی و عادل قضا | نامناسب چون دهد داد و سزا | |
| چونک حاکم این کند اندر گزین | چون کند حکم احکم این حاکمین | |
| چون بکاری جو نروید غیر جو | قرض تو کردی ز که خواهد گرو | |
| جرم خود را بر کسی دیگر منه | هوش و گوش خود بدین پاداش ده | |
| جرم بر خود نه که تو خود کاشتی | با جزا و عدل حق کن آشتی | |
| رنج را باشد سبب بد کردنی | بد ز فعل خود شناس از بخت نی | |
| آن نظر در بخت چشم احوال کند | کلب را کهدانی و کاهل کند | |
| متهم کن نفس خود را ای فتی | متهم کم کن جزای عدل را | |
| توبه کن مردانه سر آور به ره | که فمن یعمل بمثقال یره | |
| در فسون نفس کم شو غره‌ای | که آفتاب حق نپوشد ذره‌ای | |
| هست این ذرات جسمی ای مفید | پیش این خورشید جسمانی پدید | |
| هست ذرات خواطر و افتکار | پیش خورشید حقایق آشکار |