| به پای نفس جنون پیشه بند محکم نه | که این سرآمد دیوانه‌ایست سلسله خا | |
| نظر به پوش ز خوان طمع که مائده‌ایست | پر از گرسنه ربا طعمه‌های جوع فزا | |
| به دست صبر ز خالق نعیم باقی گیر | بخوان خلق بنانی مشو بنان آلا | |
| به نفس بانگ زنان آگهش کن ازو یلی | که کس بر آن نکند غیر بانک واویلا | |
| بگرد قلعه‌ی دین آن‌چنان حصاری بند | که عاجز آید از آن صد هزار قلعه گشا | |
| به تازیانه همت براق سان برسان | کمیت نفس به میدان عالم بالا | |
| برای عزم تو زین بسته‌اند بر فرسی | که هست غاشیه‌اش چرخ را کتف فرسا | |
| تو پای خود به رکابی رسان که چون مه نو | بود بنعل سمندت فرشته ناصیه سا | |
| فکن گذار به جائی که نعل اگر فکند | تکاور تو مکرر شود هلال سما | |
| گرت هواست ز شاخ بلند گل چیدن | مکش ز زیر قدم بوته‌های خار جفا | |
| دلیر باش که صبرآزمائی است غرض | تو را چو بر سر خوان بلا زنند صلا | |
| به درد کو مرض خود که درد چاربریست | به داغ سوزنشان و به زخم ریش دوا | |
| چو گیردت تب شهوت به نیش نهی بزن | رگ هوس که بود فصد ماحی حما | |
| بکوش کز چمن تن چو مرغ روح پرد | رسد ز سیر ریاض دگر به برگ و نوا | |
| ازین منازل اسفل چنان گذر که شود | نزول گاه تو این طرفه غرفه‌ی اعلا | |
| نه آن چنان که قدم زین سرا نهی چو برون | کنی سرای دگر را ز نوحه نوحه‌سرا | |
| متاز در عقب عیش دنیوی که هم اوست | برنده‌ی تو بسوی عقوبت عقبا | |
| چه حرص معصیت این که هیچ صید گنه | نمی‌شود ز کمند تعلق تو رها | |
| به مشرب تو چنان شربت حرام خوش است | که شرب آب به طبع مریض استسقا | |
| ز نشه‌های جزا غافلی و میسازی | مفرح گنه خویش را تمام اجزا |