| این سخن پایان ندارد بازگرد | سوی شاه و هم‌مزاج بازگرد | |
| باز رو در کان چو زر ده‌دهی | تا رهد دستان تو از ده‌دهی | |
| صورتی را چون بدل ره می‌دهند | از ندامت آخرش ده می‌دهند | |
| توبه می‌آرند هم پروانه‌وار | باز نسیان می‌کشدشان سوی کار | |
| هم‌چو پروانه ز دور آن نار را | نور دید و بست آن سو بار را | |
| چون بیامد سوخت پرش را گریخت | باز چون طفلان فتاد و ملح ریخت | |
| بار دیگر بر گمان طمع سود | خویش زد بر آتش آن شمع زود | |
| بار دیگر سوخت هم واپس بجست | باز کردش حرص دل ناسی و مست | |
| آن زمان کز سوختن وا می‌جهد | هم‌چو هندو شمع را ده می‌دهد | |
| که ای رخت تابان چون ماه شب‌فروز | وی به صحبت کاذب و مغرورسوز | |
| باز از یادش رود توبه و انین | کاوهن الرحمن کید الکاذبین |