| مقنعه و حله‌ی عروسان نکو | کنگ امرد را بپوشانید او | |
| شمع را هنگام خلوت زود کشت | ماند هندو با چنان کنگ درشت | |
| هندوک فریاد می‌کرد و فغان | از برون نشنید کس از دف‌زنان | |
| ضرب دف و کف و نعره‌ی مرد و زن | کرد پنهان نعره‌ی آن نعره‌زن | |
| تا به روز آن هندوک را می‌فشارد | چون بود در پیش سگ انبان آرد | |
| زود آوردند طاس و بوغ زفت | رسم دامادان فرج حمام رفت | |
| رفت در حمام او رنجور جان | کون دریده هم‌چو دلق تونیان | |
| آمد از حمام در گردک فسوس | پیش او بنشست دختر چون عروس | |
| مادرش آنجا نشسته پاسبان | که نباید کو کند روز امتحان | |
| ساعتی در وی نظر کرد از عناد | آنگهان با هر دو دستش ده بداد | |
| گفت کس را خود مبادا اتصال | با چو تو ناخوش عروس بدفعال | |
| روز رویت روی خاتونان تر | کیر زشتت شب بتر از کیر خر | |
| هم‌چنان جمله نعیم این جهان | بس خوشست از دور پیش از امتحان | |
| می‌نماید در نظر از دور آب | چون روی نزدیک باشد آن سراب | |
| گنده پیرست او و از بس چاپلوس | خویش را جلوه کند چون نو عروس | |
| هین مشو مغرور آن گلگونه‌اش | نوش نیش‌آلوده‌ی او را مچش | |
| صبر کن کالصبر مفتاح الفرج | تا نیفتی چون فرج در صد حرج | |
| آشکارا دانه پنهان دام او | خوش نماید ز اولت انعام او |