| آن شعاعی بود بر دیوارشان | جانب خورشید وا رفت آن نشان | |
| بر هر آن چیزی که افتد آن شعاع | تو بر آن هم عاشق آیی ای شجاع | |
| عشق تو بر هر چه آن موجود بود | آن ز وصف حق زر اندود بود | |
| چون زری با اصل رفت و مس بماند | طبع سیر آمد طلاق او براند | |
| از زر اندود صفاتش پا بکش | از جهالت قلب را کم گوی خوش | |
| کان خوشی در قلبها عاریتست | زیر زینت مایه‌ی بی زینتست | |
| زر ز روی قلب در کان می‌رود | سوی آن کان رو تو هم کان می‌رود | |
| نور از دیوار تا خور می‌رود | تو بدان خور رو که در خور می‌رود | |
| زین سپس پستان تو آب از آسمان | چون ندیدی تو وفا در ناودان | |
| معدن دنبه نباشد دام گرگ | کی شناسد معدن آن گرگ سترگ | |
| زر گمان بردند بسته در گره | می‌شتابیدند مغروران به ده | |
| همچنین خندان و رقصان می‌شدند | سوی آن دولاب چرخی می‌زدند | |
| چون همی‌دیدند مرغی می‌پرید | جانب ده صبر جامه می‌درید | |
| هر که می‌آمد ز ده از سوی او | بوسه می‌دادند خوش بر روی او | |
| گر تو روی یار ما را دیده‌ای | پس تو جان را جان و ما را دیده‌ای |