| خواجه در کار آمد و تجهیز ساخت | مرغ عزمش سوی ده اشتاب تاخت | |
| اهل و فرزندان سفر را ساختند | رخت را بر گاو عزم انداختند | |
| شادمانان و شتابان سوی ده | که بری خوردیم از ده مژده ده | |
| مقصد ما را چراگاه خوشست | یار ما آنجا کریم و دلکشست | |
| با هزاران آرزومان خوانده است | بهر ما غرس کرم بنشانده است | |
| ما ذخیره‌ی ده زمستان دراز | از بر او سوی شهر آریم باز | |
| بلک باغ ایثار راه ما کند | در میان جان خودمان جا کند | |
| عجلوا اصحابنا کی تربحوا | عقل می‌گفت از درون لا تفرحوا | |
| من رباح الله کونوا رابحین | ان ربی لا یحب الفرحین | |
| افرحوا هونا بما آتاکم | کل آت مشغل الهاکم | |
| شاد از وی شو مشو از غیر وی | او بهارست و دگرها ماه دی | |
| هر چه غیر اوست استدراج تست | گرچه تخت و ملکتست و تاج تست | |
| شاد از غم شو که غم دام لقاست | اندرین ره سوی پستی ارتقاست | |
| غم یکی گنجیست و رنج تو چو کان | لیک کی در گیرد این در کودکان | |
| کودکان چون نام بازی بشنوند | جمله با خر گور هم تگ می‌دوند | |
| ای خران کور این سو دامهاست | در کمین این سوی خون‌آشامهاست | |
| تیرها پران کمان پنهان ز غیب | بر جوانی می‌رسد صد تیر شیب | |
| گام در صحرای دل باید نهاد | زانک در صحرای گل نبود گشاد | |
| ایمن آبادست دل ای دوستان | چشمه‌ها و گلستان در گلستان | |
| عج الی القلب و سر یا ساریه | فیه اشجار و عین جاریه |