| باز گوید بط را کز آب خیز | تا ببینی دشتها را قندریز | |
| بط عاقل گویدش ای باز دور | آب ما را حصن و امنست و سرور | |
| دیو چون باز آمد ای بطان شتاب | هین به بیرون کم روید از حصن آب | |
| باز را گویند رو رو باز گرد | از سر ما دست دار ای پای‌مرد | |
| ما بری از دعوتت دعوت ترا | ما ننوشیم این دم تو کافرا | |
| حصن ما را قند و قندستان ترا | من نخواهم هدیه‌ات بستان ترا | |
| چونک جان باشد نیاید لوت کم | چونک لشکر هست کم ناید علم | |
| خواجه‌ی حازم بسی عذر آورید | بس بهانه کرد با دیو مرید | |
| گفت این دم کارها دارم مهم | گر بیایم آن نگردد منتظم | |
| شاه کار نازکم فرموده است | ز انتظارم شاه شب نغنوده است | |
| من نیارم ترک امر شاه کرد | من نتانم شد بر شه روی‌زرد | |
| هر صباح و هر مسا سرهنگ خاص | می‌رسد از من همی‌جوید مناص | |
| تو روا داری که آیم سوی ده | تا در ابرو افکند سلطان گره | |
| بعد از آن درمان خشمش چون کنم | زنده خود را زین مگر مدفون کنم | |
| زین نمط او صد بهانه باز گفت | حیله‌ها با حکم حق نفتاد جفت | |
| گر شود ذرات عالم حیله‌پیچ | با قضای آسمان هیچند هیچ | |
| چون گریزد این زمین از آسمان | چون کند او خویش را از وی نهان | |
| هرچه آید ز آسمان سوی زمین | نه مفر دارد نه چاره نه کمین | |
| آتش ار خورشید می‌بارد برو | او بپیش آتشش بنهاده رو | |
| ور همی طوفان کند باران برو | شهرها را می‌کند ویران برو |