| آن سبا ز اهل صبا بودند و خام | کارشان کفران نعمت با کرام | |
| باشد آن کفران نعمت در مثال | که کنی با محسن خود تو جدال | |
| که نمی‌باید مرا این نیکوی | من برنجم زین چه رنجم می‌شوی | |
| لطف کن این نیکوی را دور کن | من نخواهم چشم زودم کور کن | |
| پس سبا گفتند باعد بیننا | شیننا خیر لنا خذ زیننا | |
| ما نمی‌خواهیم این ایوان و باغ | نه زنان خوب و نه امن و فراغ | |
| شهرها نزدیک همدیگر بدست | آن بیابانست خوش کانجا ددست | |
| یطلب الانسان فی الصیف الشتا | فاذا جاء الشتا انکر ذا | |
| فهو لا یرضی بحال ابدا | لا بضیق لا بعیش رغدا | |
| قتل الانسان ما اکفره | کلما نال هدی انکره | |
| نفس زین سانست زان شد کشتنی | اقتلوا انفسکم گفت آن سنی | |
| خار سه سویست هر چون کش نهی | در خلد وز زخم او تو کی جهی | |
| آتش ترک هوا در خار زن | دست اندر یار نیکوکار زن | |
| چون ز حد بردند اصحاب سبا | که بپیش ما وبا به از صبا | |
| ناصحانشان در نصیحت آمدند | از فسوق و کفر مانع می‌شدند | |
| قصد خون ناصحان می‌داشتند | تخم فسق و کافری می‌کاشتند | |
| چون قضا آید شود تنگ این جهان | از قضا حلوا شود رنج دهان | |
| گفت اذا جاء القضا ضاق الفضا | تحجب الابصار اذ جاء القضا | |
| چشم بسته می‌شود وقت قضا | تا نبیند چشم کحل چشم را | |
| مکر آن فارس چو انگیزید گرد | آن غبارت ز استغاثت دور کرد |