| هر که صاحب ذوق بود از گفت او | لذتی می‌دید و تلخی جفت او | |
| نکته‌ها می‌گفت او آمیخته | در جلاب قند زهری ریخته | |
| ظاهرش می‌گفت در ره چست شو | وز اثر می‌گفت جان را سست شو | |
| ظاهر نقره گر اسپیدست و نو | دست و جامه می سیه گردد ازو | |
| آتش ار چه سرخ رویست از شرر | تو ز فعل او سیه کاری نگر | |
| برق اگر نوری نماید در نظر | لیک هست از خاصیت دزد بصر | |
| هر که جز آگاه و صاحب ذوق بود | گفت او در گردن او طوق بود | |
| مدتی شش سال در هجران شاه | شد وزیر اتباع عیسی را پناه | |
| دین و دل را کل بدو بسپرد خلق | پیش امر و حکم او می‌مرد خلق |