| سرمه کش دیده نرگس صباست | رنگرز جامه مس کیمیاست | |
| تن چه بود ریزش مشتی گلست | هم دل و هم دل که سخن با دلست | |
| بنده دل باش که سلطان شوی | خواجه عقل و ملک جان شوی | |
| نرمی دل میطلبی نیفه‌وار | نافه صفت تن بدرشتی سپار | |
| ایکه ترابه ز خشن جامه نیست | حکم بر ابریشم بادامه نیست | |
| خوبی آهو ز خشن پوستیست | رقش از آن نامزد دوستیست | |
| مشک بود در خشن آرام گیر | گردد پر کنده چو پو شد حریر | |
| گر شکری با نفس تنگ ساز | ور گهری با صدف سنگ ساز | |
| گاه چو شب نعل سحرگاه باش | گه چو سحر زخمه گه آه باش | |
| بار عنا کش به شب قیرگون | هر چه عنا بیش عنایت فزون | |
| ز اهل وفا هرکه بجائی رسید | بیشتر از راه عنائی رسید | |
| نزل بلا عافیت انبیاست | وانچه ترا عافیت آید بلاست | |
| زخم بلا مرهم خودبینیست | تلخی می مایه شیرینست | |
| حارسی اژدرها گنج راست | خازنی راحتها رنج راست | |
| سرو شو از بند خود آزاد باش | شمع شو از خوردن خود شاد باش | |
| رنج ز فریاد بری ساحتست | در عقب رنج رسی راحتست | |
| چرخ نبندد گرهی بر سرت | تا نگشاید گرهی دیگرت | |
| در سفری کان ره آزادیست | شحنه غم پیش رو شادیست |