| گرچه جوانی همه خود آتشست | پیری تلخست و جوانی خوشست | |
| شاخ‌تر از بهر گل نوبرست | هیزم خشک از پی خاکسترست | |
| موی سیه غالیه سر بود | سنگ سیه صیرفی زر بود | |
| عهد جوانی بسر آمد مخسب | شب شد و اینک سحر آمد مخسب | |
| آتش طبع تو چو کافور خورد | مشک ترا طبع چو کافور کرد | |
| چونکه هوا سرد شود یکدو ماه | برف سپید آورد ابر سیاه | |
| گازری از رنگرزی دور نیست | کلبه خورشید و مسیحا یکیست | |
| گازر کاری صفت آب شد | رنگرزی پیشه مهتاب شد | |
| رنگ خرست این کره لاجورد | عیسی ازان رنگرزی پیشه کرد | |
| تا پی ازین رنگی و رومی تراست | داغ جهولی و ظلومی تراست | |
| در کمر کوه ز خوی دو رنگ | پشت بریده است میان پلنگ | |
| تا چو عروسان درخت از قیاس | گاه قصب پوشی و گاهی پلاس | |
| داری از این خوی مخالف بسیچ | گرمی و صد جبه و سردی و هیچ | |
| آن خور و آن پوش چو شیر و پلنگ | کاوری آنرا همه ساله به چنگ | |
| تا شکمی نان و دمی آب هست | کفچه مکن بر سر هر کاسه دست | |
| نان اگر آتش ننشاند ز تو | آب و گیا را که ستاند ز تو | |
| زانکه زنی نان کسان را صلا | به که خوری چون خر عیسی گیا | |
| آتش این خاک خم باد کرد | نان ندهد تا نبرد آب مرد | |
| گر نه درین دخمه زندانیان | بی تبشست آتش روحانیان | |
| گرگ دمی یوسف جانش چراست | شیر دلی گربه خوانش چراست |