| دولت ترکان که بلندی گرفت | مملکت از داد پسندی گرفت | |
| چونکه تو بیدادگری پروری | ترک نه‌ای هندوی غارتگری | |
| مسکن شهری ز تو ویرانه شد | خرمن دهقان ز تو بیدانه شد | |
| زامدن مرگ شماری بکن | میرسدت دست حصاری بکن | |
| عدل تو قندیل شب افروز تست | مونس فردای تو امروز تست | |
| پیرزنانرا بسخن شاد دار | و این سخن از پیرزنی یاد دار | |
| دست بدار از سر بیچارگان | تا نخوری پاسخ غمخوارگان | |
| چند زنی تیر بهر گوشه‌ای | غافلی از توشه بی توشه‌ای | |
| فتح جهان را تو کلید آمدی | نز پی بیداد پدید آمدی | |
| شاه بدانی که جفا کم کنی | گرد گران ریش تو مرهم کنی | |
| رسم ضعیفان به تو نازش بود | رسم تو باید که نوازش بود | |
| گوش به دریوزه انفاس دار | گوشه نشینی دو سه را پاس دار | |
| سنجر کاقلیم خراسان گرفت | کرد زیان کاینسخن آسان گرفت | |
| داد در این دور برانداختست | در پر سیمرعغ وطن ساختست | |
| شرم درین طارم ازرق نماند | آب درین خاک معلق نماند | |
| خیز نظامی ز حد افزون گری | بر دل خوناب شده خون گری |