| می‌رود از جوهر این کهربا | هر جو سنگی بمنی کیمیا | |
| سنگ بینداز و گهر میستان | خاک زمین میده و زر میستان | |
| آنکه ترا توشه ره می‌دهد | از تو یکی خواهد و ده می‌دهد | |
| بهتر از این مایه ستانیت نیست | سود کن آخر که زیانیت نیست | |
| کار تو پروردن دین کرده‌اند | دادگران کار چنین کرده‌اند | |
| دادگری مصلحت اندیشه‌ایست | رستن از این قوم میهن پیشه‌ایست | |
| شهر و سپه را چو شوی نیک‌خواه | نیک تو خواهد همه شهر و سپاه | |
| خانه بر ملک ستم کاریست | دولت باقی ز کم آزاریست | |
| عاقبتی هست بیا پیش از آن | کرده خود بین و بیندیش از آن | |
| راحت مردم طلب آزار چیست | جز خجلی حاصل اینکار چیست | |
| مست شده عقل به خوشخواب در | کشتی تدبیر به غرقاب در | |
| ملک ضعیفان به کف آورده گیر | مال یتیمان به ستم خورده گیر | |
| روز قیامت که بود داوری | شرم‌نداری که چه عذر آوری | |
| روی به دین کن که قوی پشتیست | پشت به خورشید که زردشتیست | |
| لعبت زرنیخ شد این گوی زرد | چون زن حایض پی لعبت مگرد | |
| هر چه در این پرده نه میخیست | بازی این لعبت زرنیخیست | |
| باد در او دم چو مسیح از دماغ | باز رهان روغن خود زین چراغ | |
| چند چو پروانه پر انداختن | پیش چراغی سپر انداختن | |
| پاره کن این پرده عیسی گرای | تا پر عیسیت بروید ز پای | |
| هر که چو عیسی رگ جانرا گرفت | از سر انصاف جهان را گرفت |