| بی تو نشاطیش در اندام نی | در ارمش یکنفس آرام نی | |
| طاقت آن کار کیائی نداشت | کز غم کار تو رهائی نداشت | |
| گرمی گندم جگرش تافته | چون دل گندم بدو بشکافته | |
| ز آرزوی ما که شده نو بر او | گندم خوردن به یکی جو بر او | |
| او که چو گندم سر و پائی نداشت | بی زمی و سنگ نوائی نداشت | |
| تا نفکندند نرست آن امید | تا نشکستند نشد رو سپید | |
| گندم‌گون گشته ادیمش چو کاه | یافته جودانه چو کیمخت ماه | |
| چون جو و گندم شده خاک آزمای | در غم تو ای جو گندم نمای | |
| خوردن آن گندم نامردمش | کرده برهنه چو دل گندمش | |
| آنهمه خواری که ز بدخواه برد | یکدلی گندمش از راه برد | |
| گندم سخت از جگر افسردگیست | خردی او مایه بی‌خردگیست | |
| مردم چون خوردن او ساز کرد | از سر تا پای دهن باز کرد | |
| ای بتو سر رشته جان گم شده | دام تو آن دانه گندم شده | |
| قرص جوین میشکن و میشکیب | تا نخوری گندم آدم فریب | |
| پیک دلی پیرو شیطان مباش | شیر امیری سگ دربان مباش | |
| چرک نشاید ز ادیم تو شست | تا نکنی توبه آدم نخست | |
| عذر به آنرا که خطائی رسید | کادم از آن عذر به جائی رسید | |
| چون ز پی دانه هوسناک شد | مقطع این مزرعه خاک شد | |
| دید که در دانه طمع خام کرد | خویشتن افکنده این دام کرد | |
| آب رساند این گل پژمرده را | زد بسر اندیب سراپرده را |