| هندوک لاله و ترک سمن | سهل عرب بود و سهیل یمن | |
| زورق باغ از علم سرخ و زرد | پنجره‌ها ساخته از لاجورد | |
| آب ز نرمی شده قاقم نمای | طرفه بود قاقم سنجاب سای | |
| شاخ ز نور فلک انگیخته | در قدم سایه درم ریخته | |
| سایه سخن گو بلب آفتاب | زنده شده ریگ ز تسبیح آب | |
| نسترن از بوسه سنبل به زخم | از مژه غنچه لب گل به زخم | |
| ترکش خیری تهی از تیر خار | گاه سپر خواسته گه زینهار | |
| سحر زده بید، به لرزه تنش | مجمر لاله شده دود افکنش | |
| خواست پریدن چمن از چابکی | خواست چکیدن سمن از نارکی | |
| نی به شکر خنده برون آمده | زرده گل نعل به خون آمده | |
| آنگل خودرای که خودروی بود | از نفس باد سخن گوی بود | |
| سبزتر از برگ ترنج آسمان | آمده نارنج به دست آن زمان | |
| چون فلک آنجا علم آراسته | سبزه بکشتیش بدر خواسته | |
| هر گره از رشته آن سبز خوان | جان زمین بود و دل آسمان | |
| اختر سرسبز مگر بامداد | گفت زمین را که سرت سبز باد | |
| یا فلک آنجا گذر آورده‌بود | سبزه به بیجاده گرو کرده‌بود | |
| چشمه درفشنده‌تر از چشم حور | تا برد از چشمه خورشید نور | |
| سبزه بر آن چشمه وضو ساخته | شکر وضو کرده و پرداخته | |
| مرغ ز گل بوی سلیمان شنید | ناله داودی از آن برکشید | |
| چنگل دراج به خون تذرو | سلسله آویخته در پای سرو |