| رایض من چون ادب آغاز کرد | از گره نه فلکم باز کرد | |
| گرچه گره در گرهش بود جای | برنگرفت از سر این رشته پای | |
| تا سر این رشته به جائی رسید | کان گره از رشته بخواهد برید | |
| خواجه مع‌القصه که در بند ماست | گرچه خدا نیست خداوند ماست | |
| شحنه راه دو جهان منست | گرنه چرا در غم جان منست | |
| گرچه بسی ساز ندارد ز من | شفقت خود باز ندارد ز من | |
| گشت چو من بی ادبی را غلام | آن ادب‌آموز مرا کرد رام | |
| از چو منی سر به هزیمت نبرد | صحبت خاکی به غنیمت شمرد | |
| روزی از این مصر زلیخا پناه | یوسفیی کرد و برون شد ز چاه | |
| چشم شب از خواب چو بردوختند | چشم چراغ سحر افروختند | |
| صبح چراغی سحر افروز شد | کحلی شب قرمزی روز شد | |
| خواجه گریبان چراغی گرفت | دست من و دامن باغی گرفت | |
| دامنم از خار غم آسوده کرد | تا به گریبان به گل آموده کرد | |
| من چو لب لاله شده خنده ناک | جامه به صد جای چو گل کرده چاک | |
| لاله دل خویش به جانم سپرد | گل کمر خود به میانم سپرد | |
| گه چو می آلوده به خون آمدم | گه چو گل از پرده برون آمدم | |
| گل به گل و شاخ به شاخ از شتاب | میشدم ایدون که شود نشو آب | |
| تا علم عشق به جائی رسید | کز طرفی بوی وفائی رسید | |
| نکته بادی بزبان فصیح | زنده دلم کرد چو باد مسیح | |
| زیر زمین ریخت عماریم را | تک به صبا داد سواریم را |