| در خم این خم که کبودی خوشست | قصه دل گو که سرودی خوشست | |
| دور شو از راهزنان حواس | راه تو دل داند دل را شناس | |
| عرش روانی که ز تن رسته‌اند | شهپر جبریل به دل بسته‌اند | |
| وانکه عنان از دو جهان تافتست | قوت ز دیواره دل یافتست | |
| دل اگر این مهره آب و گلست | خر هم از اقبال تو صاحبدلست | |
| زنده به جان خود همه حیوان بود | زنده به دل باش که عمر آن بود | |
| دیده و گوش از غرض افزونیند | کارگر پرده بیرونیند | |
| پنبه درآکنده چو گل گوش تو | نرگس چشم آبله هوش تو | |
| نرگس و گل را چه پرستی به باغ | ای ز تو هم نرگس و هم گل به داغ | |
| دیده که آیینه هر ناکسست | آتش او آب جوانی بسست | |
| طبع که باعقل بدلالگیست | منتظر نقد چهل سالگیست | |
| تا به چهل سال که بالغ شود | خرج سفرهاش مبالغ شود | |
| یار کنون بایدت افسون مخوان | درس چهل سالگی اکنون مخوان | |
| دست برآور ز میان چاره جوی | این غم دل را دل غمخواره جوی | |
| غم مخور البته که غمخوار هست | گردن غم بشکن اگر یار هست | |
| بی نفسی را که زبون غمست | یاری یاران مددی محکمست | |
| چون نفسی گرم شود با دو کس | نیست شود صد غم از آن یک نفس | |
| صبح نخستین چو نفس برزند | صبح دوم بانگ بر اختر زند | |
| پیشترین صبح به خواری رسد | گرنه پسین صبح بیاری رسد | |
| از تو نیاید بتوی هیچکار | یار طلب کن که برآید ز یار |