| چون سپر انداختن آفتاب | گشت زمین را سپر افکن بر آب | |
| گشت جهان از نفسش تنگ‌تر | وز سپر او سپرک رنگ‌تر | |
| با سپر افکندن او لشگرش | تیغ کشیدند به قصد سرش | |
| گاو که خرمهره بدو در کشند | چونکه بیفتد همه خنجر کشند | |
| طفل شب آهیخت چو در دایه دست | زنگله روز فراپاش بست | |
| از پی سودای شب اندیشه ناک | ساخته معجون مفرح ز خاک | |
| خاک شده باد مسیحای او | آب زده آتش سودای او | |
| شربت و رنجور به هم ساخته | خانه سودا شده پرداخته | |
| ریخته رنجور یکی طاس خون | گشته ز سر تا قدم انقاس گون | |
| رنگ درونی شده بیرون نشین | گفته قضا کان من الکافرین | |
| هر نفسی از سر طنازیی | بازی شب ساخته شب بازیی | |
| گه قصب ماه گل آمیز کرد | گاه دف زهره درم ریر کرد | |
| من به چنین شب که چراغی نداشت | بلبل آن روضه که باغی نداشت | |
| خون جگر با سخن آمیختم | آتش از آب جگر انگیختم | |
| با سخنم چون سخنی چند رفت | بی کسم اندیشه درین پند رفت | |
| هاتف خلوت به من آواز داد | وام چنان کن که توان باز داد | |
| آب درین آتش پاکت چراست | باد جنیبت کش خاکت چراست | |
| خاک تب آرنده به تابوت بخش | آتش تابنده به یاقوت بخش | |
| تیر میفکن که هدف رای تست | مقرعه کم زن که فرس پای تست | |
| غافل از این بیش نشاید نشست | بر در دل ریزگر آبیت هست |