| با فلک آنشب که نشینی بخوان | پیش من افکن قدری استخوان | |
| کاخر لاف سگیت می‌زنم | دبدبه بندگیت می‌زنم | |
| از ملکانی که وفا دیده‌ام | بستن خود بر تو پسندیده‌ام | |
| خدمتم آخر به وفائی کشد | هم سر این رشته به جائی کشد | |
| گرچه بدین درگه پایندگان | روی نهادند ستایندگان | |
| پیش نظامی به حساب ایستند | او دگرست این دگران کیستند | |
| من که درین منزلشان مانده‌ام | مرحله پیش ترک رانده‌ام | |
| تیغ ز الماس زبان ساختم | هر که پس آمد سرش انداختم | |
| تیغ نظامی که سر انداز شد | کند نشد گرچه کهن ساز شد | |
| گرچه خود این پایه بیهمسریست | پای مرا هم سر بالاتریست | |
| اوج بلندست در او می‌پرم | باشد کز همت خود برخورم | |
| تا مگر از روشنی رای تو | سر نهم آنجا که بود پای تو | |
| گرد تو گیرم که به گردون رسم | تا نرسانی تو مرا چون رسم | |
| بود بسیجم که در این یک دو ماه | تازه کنم عهد زمین بوس شاه | |
| گرچه درین حلقه که پیوسته‌اند | راه برون آمدنم بسته‌اند | |
| پیش تو از بهر فزون آمدن | خواستم از پوست برون آمدن | |
| باز چو دیدم همه ره شیر بود | پیش و پسم دشنه و شمشیر بود | |
| لیک درین خطه شمشیر بند | بر تو کنم خطبه به بانگ بلند | |
| آب سخن بر درت افشانده‌ام | ریگ منم این که به جا مانده‌ام | |
| ذره صفت پیش تو ای آفتاب | باد دعای سحرم مستجاب |