| منکه سراینده این نوگلم | باغ ترا نغمه‌سرا بلبلم | |
| در ره عشقت نفسی میزنم | بر سر کویت جرسی میزنم | |
| عاریت کس نپذیرفته‌ام | آنچه دلم گفت بگو گفته‌ام | |
| شعبده تازه برانگیختم | هیکلی از قالب نو ریختم | |
| صبح روی چند ادب آموخته | پرده ز سحر سحری دوخته | |
| مایه درویشی و شاهی درو | مخزن اسرار الهی درو | |
| بر شکر او ننشسته مگس | نی مگس او شکر آلود کس | |
| نوح درین بحر سپر بفکند | خضر درین چشمه سبو بشکند | |
| بر همه شاهان ز پی این جمال | قرعه زدم نام تو آمد به فال | |
| نامه دو آمد ز دو ناموسگاه | هر دو مسجل به دو بهرامشاه | |
| آن زری از کان کهن ریخته | وین دری از بحر نو انگیخته | |
| آن بدر آورده ز غزنی علم | وین زده بر سکه رومی رقم | |
| گرچه در آن سکه سخن چون زرست | سکه زر من از آن بهترست | |
| گر کم ازان شد بنه و بار من | بهتر از آنست خریدار من | |
| شیوه غریبست مشو نامجیب | گر بنوازش نباشد غریب | |
| کاین سخن رسته پر از نقش باغ | عاریت افروز نشد چون چراغ | |
| اوست در این ده زده آبادتر | تازه‌تر از چرخ و کهن زادتر | |
| رنگ ندارد ز نشانی که هست | راست نیاید به زبانی که هست | |
| خوان ترا این دو نواله سخن | دست نکردست برو دستکن | |
| گر نمکش هست بخور نوش باد | ورنه ز یاد تو فراموش باد |