| هست سر تیغ تو بالای تاج | از ملکان چون نستانی خراج | |
| تختبر آن سر که برو پای تست | بختور آندل که در او جای تست | |
| جغد به دور تو همائی کند | سر که رسد پیش تو پائی کند | |
| منکر معروف هدایت شده | از تو شکایت به شکایت شده | |
| در سم رخشت که زمین راست بیخ | خصم تو چون نعل شده چار میخ | |
| هفت فلک با گهرت حقه‌ای | هشت بهشت از علمت شقه‌ای | |
| هر که نه در حکم تو باشد سرش | بر سرش افسار شود افسرش | |
| در همه فن صاحب یک فن توئی | جان دو عالم به یکی تن توئی | |
| گوش سخارا ادب آموز کن | شمع سخن را نفس افروز کن | |
| خلعت گردون به غلامی فرست | بوی قبولی به نظامی فرست | |
| گرچه سخن فربه و جان پرورست | چونکه به خوان تو رسد لاغرست | |
| بی گهر و لعل شد این بحر و کان | گوهرش از کف ده و لعل از دهان | |
| وانکه حسود است بر او بیدریغ | لعل ز پیکان ده و گوهر ز تیغ | |
| چون فلکت طالع مسعود داد | عاقبت کار تو محمود باد | |
| ساخته و سوخته در راه تو | ساخته من سوخته بدخواه تو | |
| فتح تو سر چون علم افراخته | خصم تو سر چون قلم انداخته |