| هم تو «فلک طرح» درانداختی | سایه بر این کار برانداختی | |
| مهر شد این نامه به عنوان تو | ختم شد این خطبه به دوران تو | |
| خیز و به از چرخ مداری بکن | او نکند کار تو کاری بکن | |
| خط فلک خطه میدان تست | گوی زمین در خم چوگان تست | |
| تا زعدم گرد فنا برنخاست | می‌تک و می‌تاز که میدان تراست | |
| کیست فنا کاب ز جامت برد | یا عدم سفله که نامت برد | |
| پای عدم در عدم آواره کن | دست فنا را به فنا پاره کن | |
| ای نفست نطق زبان بستگان | مرهم سودای جگر خستگان | |
| عقل به شرع تو ز دریای خون | کشتی جان برد به ساحل درون | |
| قبله نه چرخ به کویت دراست | عبهر شش روزه به مویت دراست | |
| ملک چو مویت همه درهم شود | گر سر موئی زسرت کم شود | |
| بی قلم از پوست برون خوان توئی | بی سخن از مغز درون دان توئی | |
| زان بزد انگشت تو بر حرف پای | تا نشود حرف تو انگشت سای | |
| حرف همه خلق شد انگشت رس | حرف تویی زحمت انگش کس | |
| پست شکر گشت غبار درت | پسته و عناب شده شکرت | |
| یک کف پست تو به صحرای عشق | برگ چهل روزه تماشای عشق | |
| تازه‌ترین صبح نجاتی مرا | خاک توام کاب حیاتی مرا | |
| خاک تو خود روضه جان منست | روضه تو جان و جهان منست | |
| خاک تو در چشم نظامی کشم | غاشیه بر دوش غلامی کشم | |
| بر سر آنروضه چون جان پاک | خیزم چون باد و نشینم چو خاک |