| ای گهر تاج فرستادگان | تاج ده گوهر آزادگان | |
| هر چه زبیگانه وخیل تواند | جمله در این خانه طفیل تواند | |
| اول بیت ار چه به نام تو بست | نام تو چون قافیه آخر نشست | |
| این ده ویران چو اشارت رسید | از تو و آدم به عمارت رسید | |
| آنچه بدو خانه نوآیین بود | خشت پسین دای نخستین بود | |
| آدم و نوحی نه به از هر دوی | مرسله یک گره از هر دوی | |
| آدم از آن دانه که شد هیضه‌دار | توبه شدش گلشکر خوشگوار | |
| توبه دل در چمنش بوی تست | گلشکرش خاک سر کوی تست | |
| دل ز تو چون گلشکر توبه خورد | گلشکر از گلشکری توبه کرد | |
| گوی قبولی ز ازل ساختند | در صف میدان دل انداختند | |
| آدم نو زخمه درآمد به پیش | تا برد آنگوی به چوگان خویش | |
| بارگیش چون عقب خوشه رفت | گوی فرو ماند و فرا گوشه رفت | |
| نوح که لب تشنه به حیوان رسید | چشمه غلط کرد و به طوفان رسید | |
| مهد براهیم چو رای اوفتاد | نیم ره آمد دو سه جای اوفتاد | |
| چون دل داود نفس تنگ داشت | در خور این زیر، بم آهنگ داشت | |
| داشت سلیمان ادب خود نگاه | مملکت آلوده نجست آین کلاه | |
| یوسف از آن چاه عیانی ندید | جز رسن و دلو نشانی ندید | |
| خضر عنان زین سفر خشک تافت | دامن خود تر شده‌ی چشمه یافت | |
| موسی از این جام تهی دید دست | شیشه به کهپایه «ارنی» شکست | |
| عزم مسیحا نه به این دانه بود | کو ز درون تهمتی خانه بود |