| چون بنه عرش به پایان رسید | کار دل و جان به دل و جان رسید | |
| تن به گهر خانه اصلی شتافت | دیده چنان شد که خیالش نیافت | |
| دیده که نور ازلی بایدش | سر به خیالات فرو نایدش | |
| راه قدم پیش قدم در گرفت | پرده خلقت زمیان برگرفت | |
| کرد چو ره رفت زغایت فزون | سر ز گریبان طبیعت برون | |
| همتش از غایت روشن دلی | آمده در منزل بی منزلی | |
| غیرت ازین پرده میانش گرفت | حیرت ازان گوشه عنانش گرفت | |
| پرده در انداخته دست وصال | از در تعظیم سرای جلال | |
| پای شد آمد بسر انداخته | جان به تماشا نظر انداخته | |
| رفت ولی زحمت پائی نداشت | جست ولی رخصت جائی نداشت | |
| چون سخن از خود به در آمد تمام | تا سخنش یافت قبول سلام | |
| آیت نوری که زوالش نبود | دید به چشمی که خیالش نبود | |
| دیدن او بی عرض و جوهرست | کز عرض و جوهر از آنسو ترست | |
| مطلق از آنجا که پسندیدنیست | دید خدا را و خدا دیدنیست | |
| دیدنش از دیده نباید نهفت | کوری آنکس که بدیده نگفت | |
| دید پیمبر نه به چشمی دگر | بلکه بدین چشم سر این چشم سر | |
| دیدن آن پرده مکانی نبود | رفتن آن راه زمانی نبود | |
| هر که در آن پرده نظرگاه یافت | از جهت بی جهتی راه یافت | |
| هست ولیکن نه مقرر بجای | هر که چنین نیست نباشد خدای | |
| کفر بود نفی ثباتش مکن | جهل بود وقف جهاتش مکن |