| یوسف دلوی شده چون آفتاب | یونس حوتی شده چون دلو آب | |
| تا به حمل تخت ثریا زده | لشگر گل خیمه به صحرا زده | |
| از گل آن روضه باغ رفیع | ربع زمین یافته رنگ ربیع | |
| عشر ادب خوانده ز سبع سما | عذر قدم خواسته از انبیا | |
| ستر کواکب قدمش میدرید | سفت ملایک علمش میکشید | |
| ناف شب آکنده ز مشک لبش | نعل مه افکنده سم مرکبش | |
| در شب تاریک بدان اتفاق | برق شده پویه پای براق | |
| کبک وش آن باز کبوتر نمای | فاخته‌رو گشت بفر همای | |
| سدره شده صد ره پیراهنش | عرش گریبان زده در دامنش | |
| شب شده روز اینت نهاری شگرف | گل شده سرو اینت بهاری شگرف | |
| زان گل و زان نرگس کانباغ داشت | نرگس او سرمه مازاغ داشت | |
| چون گل ازین پایه فیروزه فرش | دست به دست آمد تا ساق عرش | |
| همسفرانش سپر انداختند | بال شکستند و پر انداختند | |
| او بتحیر چو غریبان راه | حلقه زنان بر در آن بارگاه | |
| پرده نشینان که درش داشتند | هودج او یکتنه بگذاشتند | |
| رفت بدان راه که همره نبود | این قدمش زانقدم آگه نبود | |
| هر که جز او بر در آن راز ماند | او هم از آمیزش خود باز ماند | |
| بر سر هستی قدمش تاج بود | عرش بدان مائده محتاج بود | |
| چون به همه حرق قلم در کشید | ز آستی عرش علم برکشید | |
| تا تن هستی دم جان می‌شمرد | خواجه جان راه به تن می‌سپرد |