| نیم شبی کان ملک نیمروز | کرد روان مشعل گیتی فروز | |
| نه فلک از دیده عماریش کرد | زهره و مه مشعله داریش کرد | |
| کرد رها در حرم کاینات | هفت خط و چار حد و شش جهات | |
| روز شده با قدمش در وداع | زامدنش آمده شب در سماع | |
| دیده اغیار گران خواب گشت | کو سبک از خواب عنان تاب گشت | |
| با قفس قالب ازین دامگاه | مرغ دلش رفته به آرامگاه | |
| مرغ پر انداخته یعنی ملک | خرقه در انداخته یعنی فلک | |
| مرغ الهیش قفس پر شده | قالبش از قلب سبکتر شده | |
| گام به گام او چو تحرک نمود | میل به میلش به تبرک ربود | |
| چون دو جهان دیده بر او داشتند | سر ز پی سجده فرو داشتند | |
| پایش ازان پایه که سر پیش داشت | مرحله بر مرحله صد بیش داشت | |
| رخش بلند آخورش افکند پست | غاشیه را بر کتف هر که هست | |
| بحر زمین کان شد و او گوهرش | برد سپهر از پی تاج سرش | |
| گوهر شب را به شب عنبرین | گاو فلک برد ز گاو زمین | |
| او ستده پیشکش آن سفر | از سرطان تاج و زجوزا کمر | |
| خوشه کزو سنبل‌تر ساخته | سنبله را بر اسد انداخته | |
| تا شب او را چه قدر قدر هست | زهره شب سنج ترازو به دست | |
| سنگ ورا کرده ترازو سجود | زانکه به مقدار ترازو نبود | |
| ریخته نوش از دم سیسنبری | بر دم این عقرب نیلوفری | |
| چون ز کمان تیر شکر زخمه ریخت | زهر ز بزغاله خوانش گریخت |